Hayatı düşünüyorum. Kötülükleri, iyilikleri… Kötüyle iyinin mücadelesi var her an. Güzelle çirkinin… Her zaman bu kadar keskin değil sınırları, karışıyor birbirine, bulanıklaşıyor bazen. Ancak bir ibre var ki o her zaman doğru yönü gösteriyor. Bozulmayan bir pusula var. Vicdan diyoruz ona. Belki sayfalarca üzerine yazılacak, hatta kitaplar doldurulacak bir konu… Emin olduğum şey onu hep dinlememiz gerektiği. Dinlemeyince dünyada cehennemi yaşarsın.
Başımıza iyi kötü bir şeyler geliyor hayatta. Zaman akıyor. Anlamını çözemediysen, yaşamıyorsun; burada olsan bile.
Belki pek kötü deneyimim olmadığından dolayı böyleyim, bilmiyorum, büyük bir acı çek o zaman görürüm seni diyebilirsiniz… Ama her zaman umut ışığı görüyorum. Umutsuzluk bir günah gibi… İyiliğin hakim olacağını düşünüyorum hayata. Temiz bir kalbin gücünü yenecek kötülük bulunmadı daha.
Özgür iradesi vardır insanın. Ancak bazen onun dışında gelişir olaylar, hayatını etkiler. Hüzünlendirir seni sürüklendiğini düşündüğün yol. Yolun sonuna geldiğinde ise orada çok mutlu olduğunu görürsün, bunu baştan bilemezdin.
Ufuk çizgisine varmadan kaybetme ümidini. Orada iyi şeyler göreceğini düşün hep, buna emin ol. Arada üzülsen de, kahrolsan da umuda sarıl tekrar.
Yolun sonunda iyilikler, güzellikler bekliyor seni.
Yolun sonu neresi peki?
Öyküye bağlı.
Sana bağlı.
Her daim umutla ve sevgiyle ibrenin gösterdiği yöne, akıl eşliğinde…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder